درسوم رجب آن سال، غمی سنگین و جانکاه بر دل سامراء افتاده بود.
آسمان و زمین می گریستند. دقیقه ها و ثانیه ها نای حرکت نداشتند.

آثار سم لحظه به لحظه در وجود مبارکش ظاهر می شد
و
عروج ملکوتی آن حضرت را خبر می داد.

امام نور و هدایت، تنها و غریبانه به دست بدترین مردمان جان می داد.

آه از ستم ظالمان!
آه از مظلومیت و غریبی ات که غربت
بقیع وتوس را یادآوری می کرد.

تنها دست های مهربان فرزندت ـ امام حسن عسکری ـ همدمت بود
و یاریگرت، سلام بر لحظه عروجت به سوی نور و رحمت!

سلام بر اندیشه های الهی و نابت که هدایتگر گم کردگان راه بود
و سلام بر شهادتت که داغی سنگین و همیشگی بر دل مؤمنان نهاد.